Himalaya Enfield Challenge 2008

Reisdag : -1- -2- -3- -4- -5- -6- -7- -8- -9- -10- -11- -12- -13- -14- -15- -16- -17- -18- -19- -20-
Datum : 080908

07:05
Het is nu de tweede ochtend van deze reis dat ik merk dat ik een beklemmend gevoel heb op mijn borstkast. Ik vermoed dat dit te maken heeft met de hoogten waar we ons nu begeven en dat ik daar nog niet aan wennen moet.
Van de anderen hoor ik soortgelijke geluiden.

Het "luxe" hotel viel enigzins wat tegen;
- het tapijt lag schots en scheef in de kamer, en los van de kanten
- de motballen lagen in de douche/toilet, en was geen pretje om daar even te zijn
- het bed was kei hard, blij dat ik mijn matrasje mee had
- de douche kraan leek wel uit elkaar te vallen van ellende
Maar wel een plus punt, er was warm water. En dat is toch ook heel wat.

11:05
We zijn nog niet aan de top. We zijn gestopt op ongeveer 3300 meter en we kijken tegen de witte bergtoppen aan, alsof we ze kunnen aanraken. Dit is de Mardial pas. Er wordt verteld dat de bergen om ons heen allen boven de 6000 meter zijn.
poeh.. da's wel hoog!!

Onderweg naar boven waren de wegen nat en modderig. En dat maakt de haarspeldbochten meestal een uitdaging. Eén specifieke bocht bestond alleen maar uit modder en stenen. We moesten in de rij naar boven wachten, omdat er meerdere mensen en voertuigen moeite hadden om die bocht naar boven te maken.
Het leek wel een trial parcours. Sommige wagens moesten steken en voorwiel aangedreven auto's hadden bijna geen kans zonder extra hulp.

En zo zijn we berg zig-zaggend omhoog gegaan.
Vanaf hier, het terras op de top, is dat heel mooi te zien.
Op de top zitten we hier bijna op 4000 meter hoog.
(foto gemaakt?)

14:00
We hebben de rit naar beneden overleeft. Een bumpy road, again, met heel veel
modder en stenen. Geert was bijna "gesandwiched" tussen twee vrachtwagens,
Eddie heeft de afgrond akelig dichtbij gezien door het geglibber, Wim had zijn
koppeling eruit gebrand en tegen een modderberg aangereden, en Bert "stuiterde"
tegen een steen en "stopte" tegen een rotswand waarbij zijn rempedaal moest
meegeven tegen de rots en zijn valbeugel op een lasnaad brak.
De monteurs konden hun lol weer op.. :-)

Ondertussen brandt de zon echt hard op de huid, maar als er wolken voor zijn dan
werdt het toch wel wat frisjes. Echt tussen de bergen dus.
Nu even lunchen, het plaatsje heet Koskar.

16:40
We hebben getankt, want de volgende pomp is pas weer over 365 km.
De bougiekap van Danny is kapot, waardoor zijn motor af en toe hapert.
Deze moest vervangen worden.
Bij mijn fiets deed mijn claxon het niet meer, en uiteindelijk de motor
ook niet meer. Uiteindelijk bleek de plus pool van de accu afgebroken
te zijn door grote klomp oxidatie. ( ??? ) Dus nadat deze weer helemaal
schoon gemaakt was, werkte alles weer.

17:50
Aangekomen in het hotel in Keylong.
Gebroken en bekaf,. Onderweg weer een aardverschuiving wat gerepareerd moest worden.
Daarvoor ook een kleine lawine geweest, waardoor er keien op de weg verspreid lagen.
Eddie kreeg een kleine kei op zijn hoofd, maar hij had gelukkig zijn helm op.
Helaas had Geert op deze weg zijn kleine camera verloren, echt zonde.
Gelukkig heeft hij de grote camera nog waar hij de meeste foto's mee heeft gemaakt.

18:55
Lekker gedouched en me geinstalleerd, alle accu's worden weer opgeladen, en de telefoon
heeft bereik.

Dit is de 7e dag van de reis en ik overdenk deze dagen. Ik heb al zoveel indrukken
opgedaan en het einde is nog niet in zicht. Wat een verschillen , in luxe, de wegen,
het eten, het weer en de mensen.
Tot nu toe zijn alle mensen zeer vriendelijk en behulpzaam. Op de weg zijn ze ongeduldig
en wordt er constant op de claxon gedrukt, maar eigenlijk nemen ze ook voor een heleboel
andere dingen ruim de tijd. Geen haast. De mensen die we hier in deze regio tegenkomen
hebben alweer een ander gezicht, lijken op tibetanen.
Nog vele dagen te gaan, ik heb er zin in. Maar eerst lekker eten.

Menu